Odmiana hodowana w Niemczech nosi nazwę Starwitzer Flugelsteller oraz regionalnieHaubensteiger tzn. stawak koroniaty. Nasi południowi sąsiedzi opracowali własny wzorzec i nadali mu nazwę starvicky chocholaty stavak lub w skrócie chocholaty stavak. Gołębie hodowane w Czechach sprowadzone zostały z Polski i niczym nie różnią się od naszych garłaczy koroniatych. Żałować tylko należy, że Czesi nie przyjęli tradycyjnej polskiej nazwy tych gołębi.

Natomiast hodowcy niemieccy nieco zmodernizowali sylwetkę tego garłacza krzyżując go ze stawakiem (Steigerkröpfer). Tego typu uszlachetnianie jest mocno ryzykowne, gdyż może doprowadzić do utraty typowych cech rasowych właściwych tylko stawakom. Pamiętać należy, że stawak hodowany w Niemczech również przeszedł modernizację i częściowo utracił swe właściwości lotowe, przez co stał się ptakiem raczej wystawowym. Wynika z tego, że tylko nasza populacja garłaczy górnośląskich koroniatych trzymana jest w czystości rasy, dzięki czemu zachowała swe najlepsze cechy użytkowe wysoko cenione przez doświadczonych i wymagających hodowców.

Garłacze śląskie opisałem już na łamach "f&f", w numerach 5, 6, 7/2000, nawiązałem tam do śląskich korzeni i prawa tych gołębi do polskiego obywatelstwa. Niestety nie da się ustalić obywatelstwa niektórych ras bez sięgania do historii, co nieuchronnie wprowadza nas w światek nie zawsze lubianej polityki. Jednak bez rzetelnej analizy faktów historycznych trudno będzie ustalić prawdziwą historię spornych ras. Wydaje mi się, że istnieją szczegółowe opracowania dotyczące historii Śląska, które w pełni potwierdzają prawa Ślązaków do ich ziemi i wielowiekowego dorobku kulturowego, a cząstką tego dorobku są też gołębie wyhodowane na tych terenach. W celu prowadzenia obiektywnej polemiki na ten ważny temat powinniśmy ustalić uniwersalne kryteria przyznawania obywatelstwa rasom spornym. Przez pojęcie "rasy sporne" w tym przypadku, należy rozumieć rasy wyhodowane na ziemiach polskich w okresie zaborów.

Osobiście uważam, że o polskości tej czy innej rasy powinna decydować zasada terytorialności, tzn., jeżeli rasa wyhodowana została na rdzennie polskich ziemiach przez ludność autochtoniczną pochodzenia polskiego to gołębie te mają pełne prawo do polskiego obywatelstwa. Szczególnie dotyczy to terenów na, których dominowała ludność polska.

I tutaj możemy postawić retoryczne pytanie, jakie prawa mają Niemcy do ras śląskich? Wydaje się, że bezwzględnie wykorzystali swoją dominację i zawłaszczyli rasy wyhodowane przez rdzennych mieszkańców Ziemi Śląskiej. Nie ulega wątpliwości, że pewne zasługi w kształtowaniu tych ras mają też hodowcy niemieccy. Szczególnie ich zasługi widoczne są w propagacji tych ras w specjalistycznych niemieckojęzycznych wydawnictwach.

Jakie pole manewru mają polscy hodowcy w odniesieniu do ras śląskich?

Mogą zaakceptować status quo lub udowodnić, że są to rdzennie polskie rasy i wystąpić do EE o korektę kraju pochodzenia. Uzyskanie konsensusu w tej sprawie jest możliwe lecz do tego potrzebne są konstruktywne dwustronne pertraktacje z naszymi sąsiadami zza Odry. Uważam też, że tę dyskusję powinni zainicjować właśnie hodowcy śląscy, gdyż są oni naturalnymi spadkobiercami dziedzictwa swych przodków.

Pierwszym i najważniejszym posunięciem powinno być powołanie specjalistycznego KLUBU, zrzeszającego najlepszych hodowców ras śląskich.

Pierwsza niemieckojęzyczna wzmianka o tej rasie autorstwa G. Neumeistera ukazała się w 1869 r. Natomiast pierwszy wzorzec tej rasy opublikowany został przez Niemców w 1925 r. w Tauben-Zuchter.