VOORBURSKI
GARŁACZ TARCZOWY
Pochodzenie:
Wyhodowane w Holandii, w latach trzydziestych XX wieku z garłaczy norweskich, brneńskich, stawaków i gołębi tarczowych. Jako rasa uznane w 1938 roku.
Wrażenie ogólne:
Garłacz średniej wielkości, szczupły, dumnie wyprostowany, o gardle zbliżonym do kształtu kuli, nieopierzonych nogach. Na białym tle wyraźnie odcinają się tarcze na skrzydłach. Jest gołębiem żywym o eleganckich ruchach, w afekcie stoi na czubkach palców.
Wzorzec: cechy rasowości.
|
Głowa:
|
Gładka o dość wysokim czole, podłużnie zaokrąglona.
|
|
Oczy:
|
Ciemne.
|
|
Brew:
|
Wąska, jasnocielista.
|
|
Dziób:
|
Średniej długości, jasnocielisty. Woskówki płaskie i delikatne.
|
|
Szyja:
|
Długa z dobrze rozwiniętym gardłem, przy mocno nadmuchanym gardle trochę uwypuklona z tyłu. Nadmuchane gardło powinno być zbliżone do kształty kuli, na piersiach dobrze odcięte przez co dobrze uwidacznia się talia.
|
|
Pierś:
|
Długa i dosyć wąska, mostek jest wcale lub bardzo mało widoczny.
|
|
Plecy:
|
Trochę wklęsłe pomiędzy ramionami, niezbyt szerokie, dobrze okryte, silnie opadające.
|
|
Skrzydła:
|
Długość dopasowana jest do długości sylwetki, mocno przylegające, wąskie – dzięki temu widać część talii i górna część podudzia. Lotki leżą na ogonie, ramiona wysoko osadzone.
|
|
Ogon:
|
Mocno zwarty, nie dotyka podłoża.
|
|
Nogi:
|
Średniej długości, proste, osadzone poniżej środka ciała, skoki, stopy i palce nieopierzone.
|
|
Upierzenie:
|
Gładko przylegające, mało puchu.
|
Rodzaje kolorów:
Czarny, kawowy, niebieski, brązowy, czerwony, żółty, niebiesko – płowy, brązowo-płowy, czerwono-płowy, żółto-płowy.
Kolor i rysunek:
Wszystkie kolory wyraźne, delikatne, równomierne i czyste. Grochy w kolorach niebieskim, niebiesko-płowym, czerwono-płowym, żółto-płowym. Niebieskie z pasami lub bez pasów. Wszystkie płowe z pasami w kolorach niebieskim, brązowym, czerwonym i żółtym. Z białymi pasami u gołębi w kolorze czarnym, niebieskim, brązowym, czerwonym, żółtym, izabelowatym i płowo-niebieskim. Pasy te mają obwódki kolorze czarnym, niebieskim, brązowym, czerwonym i żółtym. Pasy wąskie i przechodzące przez skrzydło w poprzek. Grochy jak najrówniej rozłożone. Przy podstawowym kolorze białym tylko tarcze skrzydeł – możliwie również puchowe pióra – mają być kolorowe. Tarcze równomierne, kolory jasne i czyste. Kilka kolorowych piór za udami jest dozwolone. Nie należy karać kolorowych boków ciała pod skrzydłami. 7-12 lotek musi być białe.
Duże błędy:
Za duża lub za słaba budowa gołębia, płaska figura, nie wystarczająco rozwinięte gardło i podłużnie się dmuchające, za krótkie nogi, mniej niż 7, a więcej niż 12 lotek białych; matowe lub nieczyste kolory; niewłaściwy rysunek pasów lub tarcz na skrzydłach, pigment na dziobie.
Uwagi do oceny:
Ogólne wrażenie – wielkość ciała – postawa i kształt figury – wydęcie gardła - postawa nóg - barwa i rysunek.
|
|
 |
|
