Garłacz z Norwich jest jedną z najstarszych angielskich ras gołębi. Jego nazwa pochodzi od Norwich, stolicy hrabstwa Norfolk, gdzie przez długi czas był hodowany. Znany był już w XVI wieku. Przypuszcza się, że do Anglii trafił z Holandii.

Uważany jest za jednego z najdoskonalszych garłaczy. Chociaż nie jest tak potężny, jak chociażby garłacz angielski i mierzy zaledwie 37 cm długości, wyróżnia się perfekcyjnymi proporcjami ciała. Jest elegancki, smukły, o wyprostowanej postawie (tułów tworzy z podłożem kąt 60°). Jego głowa jest mała, gładka, o umiarkowanie wysokim czole. Oczy mają odcień żółty do pomarańczowego, jaśniejszy lub ciemniejszy, zależnie od upierzenia. Dziób jest umiarkowanie długi, o małych woskówkach, kolorem dopasowany do reszty ciała. Charakterystyczne dla tego garłacza jest wyjątkowo duże, doskonale kuliste gardło, rozdęte także w tylnej części szyi. Hodowcy osiągnęli tak wspaniałe rezultaty głównie dzięki skupieniu się na pokroju ptaka, a zrezygnowaniu z walki o różnorodność odmian barwnych i rysunków. Pierś tego garłacza jest płaska i dość szeroka, plecy szczupłe, stromo opadające, zwężające się w kierunku ogona. Skrzydła ciasno przylegają do tułowia, są dobrze zamknięte, dopuszczalne jest lekkie skrzyżowanie lotek. Ogon zamknięty, krótki, nie powinien dotykać podłoża. Nogi średniej długości, niezbyt szeroko rozstawione, o dobrze widocznych udach. Stopu nieopierzone.

W większości krajów uznawane są następujące odmiany barwne garłacza z Norwich: biała, czarna, czerwona i żółta z rysunkiem białego półksiężyca, niebieska, srebrzysta, z czerwonymi pasami i żółtymi pasami. Odmiany z rysunkiem białego półksiężyca mają róże na pokrywach skrzydeł. Biała plama na piersi nie powinna sięgać do oczu ani zbiegać się na karku. Pożądane są czyste kolory upierzenia.

Hodowla garłaczy z Norwich nie jest trudna, ptaki te są łagodne i towarzyskie. Pomimo eksperymentów związanych z praca nad doskonałym „gardłem” garłacze te zachowały dobrą płodność i troskliwie opiekują się potomstwem.